Yaşamadım o günü Allaha şükür.Ama yaşayan biri vardı ailemden.Canımdan çok sevdiğim abim!
Çok zor hatırlıyorum 17 ağustos sabahı nerdeydim napıyodum?? Belkide hatırlamak işime gelmediğinden!!Ben ailemle birlikte memleketimiz Niğdedeydim.Babamla abim dükkanımız dolayısıyla izmitte kalıyordu.Deprem olmadan 3-4 gün önce babam da niğdeye;bizim yanımıza gelmişti.Niğdede günlerimiz tatil havasında geçer çoğunlukla.O sabah yine annemle babamla ablamla güzel bir kahvaltı masasına oturacağımı ümit ederek gözlerimi açtım.Açtım ama evde bir gariplik var;bir panik bir heyecan akrabalarımız eve doluşmuş herkesin elinde bir telefon özellikle teyzem elinde cep telefonuyla birisiyle konuşmaya çalışıyor iyi ama neler oluyor evde.Israrla sorduğumdan olsa gerek annem en sonunda dayanamayarak ağlamaklı bir ifadeyle:Deprem oldu oğlum abine ulaşmaya çalışıyoruz dedi.Babam hatırladığım kadarıyla otobüse atlayıp abimi bulmaya gitti.Biz ise evde kitlenen telefon hatlarına rağmen bir umut bağlayarak abime ulaşma çabalarına devam ediyorduk.Her yiten vakit beni ve ailemdeki herkesi umutsuzluğa sevk ediyordu ve o kötü ihtimali aklımıza getirmemeye çalışırken sonunda teyzem abime ulaştı ve kısa sürede olsa sesini duydu.O an hayatımda en rahatladığım anlardan biriydi.Abim çok şükür hayattaydı.Bu olay üstüne Ankarada yaşayan dayılarımda o gün abimi aramak için izmite gitmiş abimi bizim mahalledeki ilkokulun bahçesinde bulmuşlar.Dayılarımda abimin yanına gidip sağ haberini verdikleri için artık iyice rahatlamıştık.17 ağustos depremi her bölge insanına yaşattığı gibi bizim ailemizede piskolojik ve sosyal bakımdan bir gerileme dönemi yaşattı.Abim yaşıyordu ama canımızdan çok sevdiğimiz babamı depremin verdiği geçinme sıkıntısı ve işlerimizin bozulması sebebiyle yaşadığı stresten dolayı o ismi lazım olmayan hastalıktan dolayı kaybettik.Allah rahmet eylesin çok büyük adamdı benim babam.İçinde fırtınalar koparır ama bize hiçbirşey belli etmezdi.Ve sonunda da o fıtınaya yenik düştü.17 ağustos büyük bir acıydı Belkide 90 ların en büyük acısıydı
Çok zor hatırlıyorum 17 ağustos sabahı nerdeydim napıyodum?? Belkide hatırlamak işime gelmediğinden!!Ben ailemle birlikte memleketimiz Niğdedeydim.Babamla abim dükkanımız dolayısıyla izmitte kalıyordu.Deprem olmadan 3-4 gün önce babam da niğdeye;bizim yanımıza gelmişti.Niğdede günlerimiz tatil havasında geçer çoğunlukla.O sabah yine annemle babamla ablamla güzel bir kahvaltı masasına oturacağımı ümit ederek gözlerimi açtım.Açtım ama evde bir gariplik var;bir panik bir heyecan akrabalarımız eve doluşmuş herkesin elinde bir telefon özellikle teyzem elinde cep telefonuyla birisiyle konuşmaya çalışıyor iyi ama neler oluyor evde.Israrla sorduğumdan olsa gerek annem en sonunda dayanamayarak ağlamaklı bir ifadeyle:Deprem oldu oğlum abine ulaşmaya çalışıyoruz dedi.Babam hatırladığım kadarıyla otobüse atlayıp abimi bulmaya gitti.Biz ise evde kitlenen telefon hatlarına rağmen bir umut bağlayarak abime ulaşma çabalarına devam ediyorduk.Her yiten vakit beni ve ailemdeki herkesi umutsuzluğa sevk ediyordu ve o kötü ihtimali aklımıza getirmemeye çalışırken sonunda teyzem abime ulaştı ve kısa sürede olsa sesini duydu.O an hayatımda en rahatladığım anlardan biriydi.Abim çok şükür hayattaydı.Bu olay üstüne Ankarada yaşayan dayılarımda o gün abimi aramak için izmite gitmiş abimi bizim mahalledeki ilkokulun bahçesinde bulmuşlar.Dayılarımda abimin yanına gidip sağ haberini verdikleri için artık iyice rahatlamıştık.17 ağustos depremi her bölge insanına yaşattığı gibi bizim ailemizede piskolojik ve sosyal bakımdan bir gerileme dönemi yaşattı.Abim yaşıyordu ama canımızdan çok sevdiğimiz babamı depremin verdiği geçinme sıkıntısı ve işlerimizin bozulması sebebiyle yaşadığı stresten dolayı o ismi lazım olmayan hastalıktan dolayı kaybettik.Allah rahmet eylesin çok büyük adamdı benim babam.İçinde fırtınalar koparır ama bize hiçbirşey belli etmezdi.Ve sonunda da o fıtınaya yenik düştü.17 ağustos büyük bir acıydı Belkide 90 ların en büyük acısıydı
